Paarden: A.F. Bayard deel 2

Ik had een week na deel 1 meer beloofd over Bayard, helaas kwam er een gebroken sleutelbeen tussen, dus hier alsnog deel 2.

Waar waren we gebleven? Bayard was een zielig hoopje paard en ik had het geluk dat ik hem naar de Wildtshof kon brengen, ik geloof nog steeds dat dat een van de beste plekjes is voor een paard.

Eenmaal daar mocht hij voorzichtig zijn nieuwe plek verkennen, eerst alleen op een heel groot stuk wei. Een paar dagen daarna kwam Karin haar paard, Dhamero uit de opfok en mochten ze samen.
Dhamero liet zien wie er de baas was en Bayard leek braaf te volgen. Het zag er naar uit dat dat allemaal prima ging.
Helaas bleek dat een week later toch mis te gaan. Bayard werd door Dhamero door het draad gejaagd.
Zo stonden ze weer even apart.
Maar Bayard bleef zielig en apathisch, hij reageerde nergens op. Zo werd ik door Karin gebeld dat hij alleen maar zielig in een hoekje stond.
Dat was natuurlijk niet gezond voor zo’n jong paard. Hij hoorde te rennen en te spelen. De wereld te verkennen en een sociaal kudde dier te zijn. Helaas liet hij niks van dit alles zien. Ook niet het kleinste schijntje van hengsten gedrag.

We begonnen met een wormenkuur (pramox) en flink wat voer. Onbeperkt ruwvoer en de hele dag op de wei. Helaas kwamen er geen wormen uit en dus lieten we bloed onderzoek doen.
Maar meneer was niet makkelijk, temperatuur meten en aan zijn kruis en benen zitten was lastig. Dit werd dus veel geoefend.
Uiteindelijk liet hij het steeds meer toe, maar vooral temperaturen bleef lastig.
Helaas kwam er weinig uit de bloedtest, behalve een kleine verhoging in eiwitten, wat kon wijzen op een ontsteking die bijna over was.
Omdat hij zo’n dikke pluizige vacht had waar van alles onder verstopt kon zitten wat we niet konden zien besloten we voor de zekerheid Cubamix te geven.
Hier knapte hij wel wat van op maar niet denderend veel.
Hij kreeg ook ander voer, namelijk Pavo Podogrow, voor het jonge paard (tot 3 jaar).

Ondanks zijn toestand besloten we hem toch eind december, voor oud en nieuw te laten castreren, samen met Dhamero, waar hij het gelukkig beter mee kon vinden.
Op de kliniek konden ze samen in een stal en ze hadden duidelijk veel steun aan elkaar.
De castratie verliep goed, en er werd ook ontdekt dat hij scheve tanden had, dit hebben ze ook meteen opgelost.
Scheef gegroeide tanden op zo’n jonge leeftijd is natuurlijk niet goed en wijst op niet voldoende ruwvoer.
Hierna knapte hij duidelijk op. Hij herstelde goed van de operatie, had ziender ogen meer energie en werd langzamerhand weer wat dikker.
Of het echt alleen door de tanden kwam of dat er toch meer aan de hand was zullen we alleen nooit weten. Het belangrijkste is dat ik nu een blij en gezond paard heb!

Bayard speelt en rent nu vrolijk door de wei, hij groeit waar je bij staat en wordt al echt een volwassen paard.
Hij staat wel onder training van Karin, omdat hij soms extreem op dingen kan reageren. Dit helpt super en ik ben haar hier erg dankbaar voor!

Bayard nu

Endurance is voor iedereen

Als ik vertel over de endurance sport krijg ik vaak reacties als ‘zó ver?!’ en ‘moet je dan springen?!’ veel mensen weten niet wat endurance inhoud en zeggen dan ook meteen ‘dat is niks voor mij en mijn paard’. Onzin als je het mij vraagt! Endurance is een sport voor iedereen, elk paard en elke ruiter kunnen mee doen aan een wedstrijd en het is onwijs leuk. Daar heb je geen arabier voor nodig en ook niet een groomteam van 5 man. Ook hoeven jij en je paard geen super uithoudingsvermogen te hebben, een gewone basisconditie volstaat prima. Lees hier waarom ook jij mee moet doen aan een endurance wedstrijd.

Paarden: Een goeie stal

In dit bericht vertel ik over wat belangrijk is voor een paard, wat de verschillende mogelijkheden zijn en leg ik in een volgende post uit waarom ik voor Bayard een stal ver weg van mijn huis gekozen heb.

Wat ik belangrijk vind
Als ik kijk naar wat ik belangrijk vind in een stalling dan staat op nummer 1 dat mijn paard genoeg buiten komt. Het minimum daarbij is vind ik 6 uur per dag. En het maximale natuurlijk 24 uur 🙂 Niet vergeten, dit dan wel in groepsverband, ik wil niet dat mijn paard alleen ergens in een modderige paddock staat.

Terug uit het ziekenhuis

Wat? Terug uit het ziekenhuis?!
Ja dat wisten jullie nog niet maar vorige week vrijdag besloten ze in het ziekenhuis dat er toch geopereerd moest worden (gelukkig maar, die breuk zag er toch niet uit?!). En toen kreeg ik maandag te horen dat ik er de volgende dag om kwart over 9 al moest zijn!

Het ging dus allemaal erg snel. Hier mijn ervaringen, met voor het eerst geopereerd worden en voor het eerst een nachtje in het ziekenhuis.

Paarden: A.F Bayard deel 1

Ik was er gewoon nog niet aan toe gekomen, maar als je dan toch de hele dag aan het rondhangen bent met een gebroken sleutelbeen kun je net zo goed aan de slag gaan. Dus vandaag alles over mijn eigen paard A.F. Bayard.

Ik kocht hem in november afgelopen jaar, net na ik was gestopt met een paard te rijden op een kleine stal. Het liefst had ik dat paard gekocht, maar hij was helaas niet te koop. Ik was eigenlijk ook niet echt op zoek naar een paard, maar mijn moeder zei dat als ik het wilde het wel kon.

Uiteraard wilde ik uiteindelijk wel weer een eigen paard, een arabier. Dus maakt ik een wensenlijstje, waar moest mijn paard aan voldoen?
Ik kwam met het volgende:
– arabisch volbloed
– 3 jaar of jonger, niet ingereden
– ruin of hengst
– het liefst uit russische bloedlijnen, van Kubinec
– van een fokker die ik kende, Arabian Fantasie

Ik verwachtte natuurlijk niet zomaar iets wat aan dit lijstje voldeed te vinden, tenzij ik naar Arabian Fantasie toe ging. Wat ik ook wel van plan was, later.

Toen ik dus een beetje op internet aan het zoeken was verwachtte ik niet precies dit tegen te komen. Een arabisch volbloed hengstje van 2,5 jaar gefokt door Arabian Fantasie van Umoyo met als moeder A.F. Baya, een kleinkind van Kubinec.
Oké, niet heel direct afkomstig van Kubinec, maar Umoyo is ook een super mooie hengst. Kijk hier maar.

Zo bleef ik dagen kijken naar de advertentie, wilde ik dit echt? Tot ik de advertentie na meer dan een week aan mijn moeder liet zien. Zij zei: ‘Doen, voor x bedrag halen we hem vandaag op’ ik keek haar verbaasd aan, dat ging toch zomaar niet?
Ik stuurde een berichtje naar het nummer dat bij de advertentie stond, de persoon die de advertentie had geplaatst woonde in de buurt, zou hij daar ook staan?

Helaas was dat niet de eigenaresse, maar iemand die hielp bij de verkoop. Hij bleek bij de Franse grens te staan. Ver weg dus. En de eigenaresse verkocht haar paard niet zomaar aan iedereen.

Het was dus allemaal niet zo makkelijk, veel over en weer gewhatsapp en geonderhandelt. Veel geregel en overlegd met mijn moeder.

Maar uiteindelijk was de kogel door de kerk, binnen 2 weken zouden we hem gaan ophalen. Dat betekende dat ik 2 weken had om een stal te vinden, dit bleek echter haast onmogelijk en daarom staat Bayard nu op de Wildtshof (maar hier later meer over).

Toen de dag eindelijk daar was werd het weer spannend. De persoon die de vrachtwagen zou rijden kwam niet op dagen en het meisje waarmee we samen zouden gaan, om ook haar paard op te halen, had zich verslapen.

Gelukkig kan mijn moeder ook een kleine vrachtwagen rijden en hadden wij de vrachtwagen opgehaald. Dus zo gingen we op weg.
Ondertussen hadden we het andere meisje ook wakker gebeld en op weg om haar op te halen.
We waren een uur later vertrokken dan geplant maar gelukkig nog redelijk op tijd bij de plek waar de paarden stonden.

Daar aangekomen schrok ik toch wel een beetje. Het was letterlijk een zooitje. Overal lag puin. En het meisje van wie wij de paarden kochten, tenger, klein en verdrietig. (en rond de 26 maar zo zag ze er niet uit)
Haar moeder was er ook bij.
Als ik zo om me heen kijk zie ik dat niks van de ‘omstandigheden’ waarom ze de paarden weg deed gelogen was. Ik had onwijs met haar te doen. Maar daar kwam ik niet voor, ik kwam mijn paard halen.

De paarden stonden in een soort grote bak, of aaneensluiting van paddocks, met zijn drieën hadden ze ruimte genoeg.
Bayard stond aan de andere kant, een stuk verder op bij een grote drink bak.
Even later kwam hij naar ons toegelopen.
Weer schrok ik, het arme ding zag er niet uit. Mottige vacht, veel kale plekken en mager.
Het was meteen duidelijk waarom, de andere paarden waren dominanter naar hem en hielden hem bij het hooi vandaan. Hij liet zich weg jagen.

Ik kroop door het draad de paddock in om hem van dichterbij te bekijken. En zag gelukkig ook een aantal goeie dingen: Stevige brede benen, goeie hoeven en niet te klein. Maar in deze conditie ging hij niet meer de beloofde 1,58m meer worden die hij aan de hand van zijn ouders had moeten worden.
Dat was niet erg, 1,50m was groot genoeg.
Verder zag ik een korte rug, iets overbouwd. Maar een lief paard, dat mij vrolijk kwam begroeten. Wat ik ook vond, er was ‘no going back’ dit arme ding ging mee. Al was het alleen al vanwege de lange reis.

Zo gezegd, zo gedaan. We hebben Bayard en het andere paard mee genomen en zijn terug naar Nederland gereden. ’s Avonds laat kwamen we bij de wildtshof aan. Hij had de hele weg rustig gestaan en kon daar fijn op stal bijkomen.
Ik bleef er slapen om hem de eerste paar dagen te kunnen zien.

En zo kwam ik dus aan mijn eigen arabier. Alhoewel hij toen (nu 3 maanden terug) nog niet zo op een arabier leek, zo rustig was hij. Bijna apathisch. Niks voor zo’n jong paard. Ook vond hij het halster spannend en was hij wat eenkennig.

Volgende week meer over Bayard en wat hem allemaal mankeerde en hoe het nu met hem gaat 🙂

(vinden jullie ook niet dat hij op de rechter foto een beetje op een ezel lijkt? 😛 mijn vinger staat er trouwens op omdat we een target oefening deden waarbij hij mijn hand moest aanraken)

Risico van het vak

Het hoort er nou eenmaal bij, als je paard rijd val je wel eens van je paard. Maar wat ik gisteren deed was behoorlijk stom. En ik wist niet dat het zo kon aflopen ondanks de zachte landing.

Bloglovin

Vanaf nu kunnen jullie allemaal mijn blog volgen op Bloglovin! (ligt het aan mij of begint het steeds meer op Pinterest te lijken?)

Follow my blog with Bloglovin

Mijn kijk op de nieuwe endurance regels

Vernieuwde Endurance Reglementen

Allereerst wil ik zeggen dat ik hiermee niemand voor het hoofd wil stoten, er is vast goed nagedacht over de verandering in de endurance reglementen, en deze mensen hebben er veel tijd en aandacht in gestopt.
Maar er werd gezegd dat er ‘wat kleine aanpassingen’ zouden komen, en dat zie ik toch anders.
Sommige dingen zijn aangepast om voor duidelijkheid te zorgen, andere dingen om de organisatie van wedstrijden makkelijker te maken en er zijn dingen aangepast ‘om de doorstroom van jong talent te bevorderen’. Prima.
Maar de reglementen zijn er denk ik niet alleen om de ruiters te dienen maar vooral ook om een stukje paardenwelzijn te waarborgen. En dat zie ik er niet in terug.
Ik heb er lang over na gedacht, of ik hier over wel wil schrijven en mijn kritiek wel zo wil uiten. Uiteindelijk heb ik besloten dat dus toch te doen.
Het is ook niet bedoeld om de sport in een slecht daglicht te zetten, het is bedoeld als stof tot nadenken.

Wat zijn die aanpassingen precies? Hier de aanpassingen die naar mijn mening het belangrijkst zijn:

1. Je hoeft nog maar 3 klasse I wedstrijden uit te rijden om naar klasse II te gaan, en maar 2 klasse II wedstrijden om naar klasse III te gaan.
2. Na de finish in klasse II heb je 30 minuten de tijd om je paard in orde te krijgen voordat de hartslag gemeten wordt.
3. De rustdagen regel is weer aangepast zodat je elke week een wedstrijd mag rijden en als je bijvoorbeeld klasse II startgerechtigd bent mag je 2 dagen achter elkaar klasse I starten

Deze aanpassingen betekenen dat sommige dingen weer terug gaan naar hoe het was, of in ieder geval diezelfde kant weer op. Als het toen niet werkte, waarom nu wel?

‘In andere landen gaat het ook zo’
Dat is waar, in andere landen is de promotie ook soepeler. In België rijd je elke afstand een keer en dan mag je als het goed gaat de keer er op naar de volgende afstand, dus: 30-40-50-60-80 en dan kun je je novice kwalificatie halen en internationaal starten.
Maar in België rijden er meer mensen endurance, de sport is daar groter dan in Nederland en is er al langer bekend. Daardoor is er over het algemeen meer kennis en begeleiding. We moeten gewoon beseffen dat de endurancesport in Nederland niet hetzelfde is als in België, hoe graag we dat ook willen.

‘De veranderingen zorgen voor meer verantwoordelijkheid bij de ruiters, en dat is goed’
Vroeger is al gebleken dat dit niet altijd goed uitpakt. Gelukkig zorgen wij over het algemeen goed voor ons paard maar we zitten duidelijk niet op een lijn wat betreft hoeveel wedstrijden in een seizoen mogelijk is voor een paard. Vaak hoor je dingen als ‘maar hij rende vrolijk de wei in erna dus…’ en ‘hij liep helemaal niet stijf’ of ‘dat Btje kwam doordat hij zich verstapt had, dat is zo weer voorbij’ maar we hebben geen idee van de mentale impact die een wedstrijd heeft op je paard. Sommigen laten het duidelijk merken, door bijvoorbeeld slecht te eten door de stress, anderen (binnenvetters) doen misschien wel gewoon zoals altijd, maar ondertussen…
We moeten gewoon kritisch blijven naar onszelf en ons afvragen of we echt goed doen omwille van het paard of omwille van onze eigen ambities. Ik zie ook wel dat veel paarden het echt leuk vinden een wedstrijd te doen, maar er is geen enkel paard dat denkt ‘en dan volgende week weer, jippie!’
Meer verantwoordelijkheid is leuk, maar elk stuk gereden paard is er een te veel. En zeker als dat voorkomen had kunnen worden.

‘De veranderingen zijn om jong talent/ ambitieuze mensen te stimuleren’
Er zijn natuurlijk niet veel jonge ruiters in zo’n kleine sport. Dus als je een redelijk paard hebt en onder de 20 bent ben je al gauw jong talent. Er zijn dagen om mee te doen aan een talenten plan (het perspectievengroepje) en dit is denk ik een mooi initiatief voor de jeugd.
Maar hoe zit het met de jeugd die niet in het perspectieven groepje zit? Als je zo jong bent is het nogal een verantwoordelijkheid om aan wedstrijden mee te doen en ook nog eens niet te snel te goed of te hard willen gaan.
Als je jong bent en aan sport doet denk je al gauw aan winnen, de beste willen zijn en zo hoog mogelijk komen in de sport. Maar als deze jeugd niet wordt beperkt door de ouders (om verscheidene redenen, zoals onwetendheid) en ook niet door regels, wat dan?

Ook vind ik het wat vreemd, de regels worden aangepast voor de ambitieuze mensen? Ik neem aan voor iedereen die graag verder wil komen in de sport?

‘Te veel wedstrijden voor promotie is demotiverend’
Voor zowel ruiter als organisatie. Weinig ruiters in hogere klasse moedigt niet aan tot het organiseren van een hogere klasse.
Ik denk dat voor veel ruiters de limiet ook ligt bij een klasse II en dat als je klasse III wilt rijden met je warmbloed dat dit gewoon tijd nodig heeft. Daar moet je naar toe werken en dat kost gewoon veel tijd. Langzaam aan zullen er dus wel meer mensen klasse III gaan rijden maar ik denk niet dat het nu per se sneller gaat. Misschien een handje vol ruiters dat sneller doorstroomt, maar de meeste mensen die ambitie hebben om verder te komen doen dat toch wel, als je het echt wilt maakt een paar wedstrijden meer of minder toch niet uit.

Kort gezegd maken de regels het nu mogelijk om sneller (veel) langere afstanden te rijden, bij wijze van kun ja na 3x 20 km te hebben gereden over naar 60 km. Dat is nogal een verschil.
Doordat er meer tijd is in de klasse II om je paard te verzorgen kun je ook veel meer snelheid maken, als je geen winstpunt meer hoeft te halen kun je dus met je 5 jarige paard op hoog tempo een 60’er rijden. En dat dan ook nog elke week.

Conclusie
In de praktijk zal het natuurlijk niet zo gaan, er zijn amper ervaren ruiters die zo met hun (jonge) paard om gaan. En gelukkig hebben we wel wat verantwoordelijkheidsgevoel.
Toch denk ik dat we niet voor niets de regels destijds zo bedacht hebben en dat er toen ook over nagedacht is.
Ik hoop dat mensen goed naar hun paard blijven kijken en luisteren. Maar ik vrees voor de onervaren mensen die nu in een seizoen zowel klasse I als klasse II gaan starten, want waarom niet? Als je na 3 klasse I wedstrijden klasse II mag starten, gewoon doen, toch? Super cool ‘zo’n 60’er’.
Ik kan nu natuurlijk van alles voorspellen, maar de tijd zal het leren en we merken vanzelf wel wat werkt en niet. Voor mij telt elk over de kop gereden paard toch als een, en dat is er telkens weer een te veel. En dat is gewoon niet nodig.
Dus: haastige spoed is zelden goed. Wees eerlijk tegenover je paard en geniet ervan! Want ook een simpele klasse I kan leuk zijn en (ook voor je paard) soms best een uitdaging.

Endurance – Vooruitblik seizoen 2015

Het nieuwe endurance seizoen begint al over 3 weken! Dat betekend dat iedereen waarschijnlijk al druk aan het trainen is. En dat verschillende wedstrijd organisatoren al heel druk bezig zijn met organiseren.

Ysselsteyn staat dit jaar voor de 3^e keer als eerste wedstrijd van het seizoen op de kalender en daar kan je weer in zowel klasse I, II, als III starten.
Echt een wedstrijd voor iedereen. Met korte en lange afstanden in klasse I en II en een 80 km voor mensen die hun novice kwalificatie willen halen.
Tevens is hier ook op zondag een mendurance, ze zijn er dus echt van alle markten thuis.

Verder staan er ook weer een hoop nieuwe initiatieven op de kalender.
Zoals een wedstrijd in Someren(Noord-Brabant), Epe (Gelderland) en Buinen (Drenthe).
Maar de meest opvallende is natuurlijk wel endurance de Veluwe, met als startpunt Kootwijkerbroek. Dit wordt de eerste driedaagse wedstrijd van Nederland. Met afstanden van 3×30 en 3×50 een ware endurance uitdaging. Persoonlijk baal ik dat ik niet mee kan rijden, want zeg nou zelf, een wedstrijd die 3 dagen duurt, dat is toch super?

Natuurlijk zijn er dit seizoen ook weer de oude vertrouwde wedstrijden, helaas vallen er een paar weg. Maar gelukkig dus ook nieuwe wedstrijden er bij. En een oude wedstrijd, die in Renkum, is weer terug van weg geweest. Als je een fijne goed georganiseerde wedstrijd zoekt, is het deze wel.

Ik heb voor dit seizoen in ieder geval al een hoop plannen(om te vrijwilligen), ik hoop dat het bij jullie ook goed gaat en dat jullie net zo uitkijken naar het nieuwe seizoen als ik.

Paarden, hobby?

Vaak vragen mensen naar mijn hobby’s en vol automatisch antwoord ik als eerste ‘paarden!’ of ‘paardrijden!’ misschien gebeurt er nog vaker dat mensen mij voor zijn en zeggen ‘Ze rijd paard’ of ‘ze doet iets met paarden’ of dat al aan mensen hebben verteld waardoor mij gevraagd wordt: ‘Jij doet toch iets met paarden?’

Ja, ik doe ‘iets’ met paarden en voor mensen die dat niet doen is het vaak lastig te begrijpen. Ik begin altijd te vertellen dat ik een eigen paard heb, en dat naar dat paard eigenlijk al mijn geld gaat en zo veel mogelijk tijd als ik heb.
Na het hele verhaal krijg je vaak een reactie als ‘leuke hobby…’
Maar dat is nooit het doel van het verhaal.

Ik geloof best dat er mensen zijn die paardrijden als hobby, kinderen bijvoorbeeld op jonge leeftijd, maar ook mensen die echt alleen maar 1 keer in de week een manege les rijden. Als je verder niks met paarden doet, is paardrijden je hobby.
Toch denk ik dat het bij de meerderheid van de mensen veel verder gaat dan dat.
Mijn leven is gebaseerd op paarden,ik heb mijn werk zo georganiseerd dat ik altijd tijd kan maken voor mijn paard. Mijn baas weet dat als mijn paard wat mankeert, ik daar heen ga. Ook als het niet uit komt op dat moment. Mijn complete salaris gaat naar mijn paard, zeker omdat ik een ‘opknap exemplaar’ heb. En nee, mijn paard is geen voorwerp.
Paarden gaan gewoon altijd voor. Soms tot ergernis van mijn omgeving, maar zij hebben het er maar mee te doen.

‘Maar hoe komt dat dan? Rijd je familie ook paard?’
Geen idee hoe het komt, en nee, mijn familie heeft niet veel met paarden.
Het is gewoon iets in mij dat de samenwerking met zo’n groot dier, op zo’n niveau gewoon super gaaf vind.

Het is dus geen hobby, het is mijn leven. En mijn paard gaat nooit meer weg.

Ik hoop dat ik jullie op deze blog kan vermaken met verhalen, meningen, anekdotes en ook wetenswaardigheden. Misschien kun je er zelfs nog wat leren.
Het zal gaan over mijn paard, endurance, en verschillende trainingsmethodes, vooral de dingen die ik ook echt geprobeerd heb veder ook over alles wat met paarden te maken heeft.